Geçenlerde ziyaretimize gelen bir arkadaşım bir cümlem üzerine ' Sempati yapıyorsun ' diyince aslında gündelik hayatta sürekli kullandığım bu kelimenin başka bir yönünü farkettim. Cümlem şuydu :
- Pazartesi günü göz kontrolümüz var, salı günü 6. ay aşılarımız olacak.
Farketmişsinizdir, minnoşlarım ile ilgili herşeyden 3. çoğul şahıs olarak değil 1. çoğul şahıs olarak bahsediyorum. Yani ONLAR değil, BİZ. Gece çok az uyuduk, sütümüzü bitirmedik, kakamızı yaptık, ilacımızı içtik vs..
Arkadaşım bunu ne amaçla söyledi bilmiyorum. Çok sempatik bir insan olduğumu mu kastetti desem :)) Tabii ki değil. Belki amacı bu değildi bilmiyorum ama ben kendimi eleştiriliyormuşum gibi hissettim. Yani sanki bir birey olarak kişiliğini kaybetme onlar senin çocukların tamam ama onlar ayrı sen ayrı der gibiydi. Konuşacak o kadar çok şey vardı ki bu konu üzerinde fazla konuşamadık.
Gerçekten, öyle değil midir ama birçok anne çocuklarının yaptıklarından bahsederken hep yaptık ettik der, özne daima biz' dir.
-Banyomuzu yaptık
-Pijamalarımızı giydik
-Meyvemizi yedik
Şimdi bu kişiliğini kaybetme midir, yoksa, basitçe ve sadece annelik tam da böyle birşey midir? Tamam yüzyıllardır kadınlar anne olmaktadır. Ne ilkiz ne de son. Ama işte yine de herkesten farklı yaşıyorsun, herkesin anneliği kendine. Minnoşlarm ne yiyecek, ne giyecek, ne zaman uyuyacak, nasıl insanlar olacak, hayırlı ve iyi insanlar, mutlu ve sağlıklı bireyler olmaları için neler yapabilirim? Bu liste böyle uzayıp gider. İşte bütün bunları yaşarken de çoğaldığımı hissediyorum. Ben olmaktan çıkıp biz olduğumuzu farkediyorum ve bunun mutluluğunu da dibine kadar yaşıyorum.
Şimdi gitmem lazım. Beslenme saatimiz, sütümüzü içecez :)))
biz anneler bebeği bir birey değil hala kendimizin bir bütünü olarak görüyoruz o yüzden hala 'biz ' ekini kullanıyoruz. sonuçta belli bir yaşa kadar bize bağımlı yaşayacaklar ve bu süre zarfında hep 'biz 'olarak kalacağız.
YanıtlaSil